تمامی جوانان و عزیزان به خاک و خون کشیده شده بودند. اما سیدالشهدا(علیه السلام) هنوز هم امید داشت که کسی از آن قوم هدایت شود؛ پس ندا داد :"آیا کسی نیست که از حرم رسول خدا (صلوات الله علیه وآله) دفاع کند؟ آیا خداپرستی در میان شما نیست که در مورد ما از خدا بترسد؟ آیا دادرسی نیست که به امید ثواب الهی به داد ما برسد؟ آیا یاری کننده ای نیست که به امید آنچه که نزد خدا می باشد، ما را یاری دهد؟"(1)
در این میان تنها یک مرد به امام (علیه السلام) لبیک گفت.
این قدر مرد بود که به میدان رفت، بی زره، بی نیزه، بی شمشیر، تنها با یک کفن. اما این مردانگی را می شد فقط از یک نفر به ارث برد. از حیدر کرار (علیه السلام)
لبانش از تشنگی ترک برداشته بود .
کفنش را بر تن کرد، از خیمه بیرون آمد و با گام های پدر همراه شد تا رو به روی سپاه دشمن قرار گرفت.
می خواست با نامردمانِ نامرد سخن بگوید اما هنوز یاد نگرفته بود چگونه باید با گرگ صفتان سخن گفت.
نگاهی به چشمان آرام و گرم پدرش کرد و به پدر گفت :"بابا جان، می شود شما به جای من سخن بگویی؟"
همین که بابا، صدای فرزندش را شنید چند لحظه به چشمانش خیره شد، چرا چشمان این پسر اینقدر شبیه چشمان پدربزرگش بود؟"
سیدالشهدا (علیه السلام) لب به سخن باز کرد، در حالی که نوزادی در آغوش داشت؛ نوزادی که قنداقش به رنگ کفن بود. نامی داشت که سه بار در فرزندان حسین تکرار شده بود؛ علی.
سیدالشهدا (علیه السلام) پیشکشی خود را برای خدای خود با دستانش به آسمان نزدیک تر کرد.
سید الشهدا (علیه السلام) زبان گویای فرزندش شد و فرمود :"ای مردم! اگر به من رحم نمی کنید، لااقل به این طفل رحم کنید." (2)
ولی ناگهان ....
ترک لبان علی اصغر (علیه السلام) پر شد، با همان سن کمش سخاوت را آموخته بود، پس ترک دستان پدرش را هم با خون خود پر کرد.... علی اصغر (علیه السلام) هم می خواست مثل پدرش چیزی به خدای خود هدیه کند. او خونش را هدیه فرستاد .
قطرات خون از دستان سیدالشهدا (علیه السلام) به آسمان پر کشید و دیگر هیچگاه به زمین باز نگشت؛ خدا هدیه علی اصغر (علیه السلام) را پذیرفته بود.(3)
علی(علیه السلام) در آغوش دایه ی بهشتی آرام گرفته بود اما آغوش رباب (علیها السلام) ....(4)
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
